Popatrzyłam na niego z przerażeniem. Szarmancki uśmiech na jego pysku ustąpił miejsca szczeremu śmiechowi.
-Co tak na mnie patrzysz, jakbym ci matkę zabił?-spytał z rozbawieniem.
Skrzywiłam się z lekką irytacją.
-Chcesz mi powiedzieć, że władowałeś nas tu przez jakiś durny ogień i nawet nie wiesz, gdzie jesteśmy?!-krzyknęłam z niedowierzaniem i złością.
Uśmiechnął się łobuzersko.
-Nie będę ukrywał, że tak nie jest.-oznajmił z całkowitym spokojem.
Już otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, a raczej wykrzyczeć, jednak ogier był szybszy.
-Spokojnie! To, że nie wiem, gdzie jesteśmy, nie znaczy, że nie potrafię wrócić. Wystarczy, że pamiętam miejsce, z którego wyruszyliśmy.-wyjaśnił.
Przez chwilę wpatrywałam się w niego, jakby oczekując, kiedy oznajmi mi, że żartuje i tak naprawdę nie wie jak wrócić. A jednak nic takiego się nie wydarzyło, co powitałam z ogromną ulgą.
-Więc naprawdę nie wiesz, gdzie jesteśmy?-spytałam, teraz już spokojnie. Skoro wie jak wrócić, to nie będę się na niego denerwować.
-Tylko tyle, że to chyba inny świat. A może i inna galaktyka.-odparł, przyglądając się niebu.
również podniosłam głowę i dopiero teraz uderzyło mnie piękno tego miejsca, które jak dotąd przysłaniał strach i dezorientacja. Zdecydowanie było na co popatrzeć:
-Tu jest niesamowicie...-szepnęłam, wybałuszając oczy na otaczający mnie krajobraz.
Zima, rozgwieżdżone niebo, planety znajdujące się niesamowicie blisko, iskrzący się wszędzie śnieg... Coś nie do opisania.
Mystic?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz