Od Faint

Spacerowałam ot tak po terenach stada. Chyba tu gdzie jestem, nazywa się Mglistym Bluszczolasem.
Z ulgą stwierdziłam, że oprócz mnie nie było tu nikogo. Cóż za ulga! Nie zamierzałam spotykać nikogo a co gorzej rozmawiać. Przecież ta iskierka ciepła we mnie już dawno zagasła... A jeśli nie zagasła, to przygasła i trudno będzie ją na nowo rozpalić. Oczywiście, jeśli ktoś będzie chciał podjąć takie zadanie. Sądzę, że nie, bo i po co... Nie mam zamiaru nikogo poznawać.
Aż tu słyszę kroki. Jakiś koń biegnie lekkim kłusem, tak lekkim, że ledwo słyszę jego kroki. Staję za krzakiem i przyglądam mu się. Jest to ogier... Coś we mnie zadrżało.
Strach? Ty się boisz Faint? Strach jest słabością... - przekazałam sobie w myślach. To mnie uspokoiło lekko. Nie bój się. Ty się nie możesz bać. Spraw, że ktoś będzie się Ciebie bał... Przecież to lubisz... To jest twoją rozrywką.
Kiwnęłam głową i opanowałam się. Właśnie, co mi może zrobić ten ktoś? Nic. To prędzej ja. Jednakże zastanawiałam się, dlaczego po raz pierwszy od tak dawna poczułam w sobie strach. Ostatnio czułam go... A po co patrzeć w przeszłość? Było minęło... A ja nadal biję się z myślami związanymi z przeszłością.
Obserwowany przeze mnie ogier zwolnił do stępa. Zatrzymał się. Obrócił się w moją stronę. Był to srokacz, miał fajne czarne łaty na białej sierści. A może i na odwrót? Nie wiem. Nie wyglądał niemiło. Jednak nie będę go przez to traktować lżej.
Każdego konia traktuję jakby na starcie był moim wrogiem...
-Kim jesteś? - zapytał ogier, lustrując mnie dokładnym spojrzeniem. Ja również rzuciłam szybkim spojrzeniem na niego. Koń jak koń. Ogier jak ogier. Co w nim innego?
-Koniem, podobnie jak Ty - odparłam, teraz już wpatrując się w niebo, które przykryło się chmurami.

Nowel, dokończysz?