Od Jack'a

CD Havany

Oddychałem szybko i głęboko, uśmiechając się nieznacznie. Nie uciekłem. Nie udało mi się. Przymknąłem oczy i pokręciłem łbem, próbując w ten sposób wyrzucić z głowy niechciane myśli.
- Co robisz? - spytała zdumiona klacz, w przerwie pomiędzy oddechami.
To także nie pomogło, więc przerwałem bezsensowne rzucanie łbem na wszystkie strony i uśmiechnąłem się sztucznie.
- Odpędzam natręty - odparłem, co nie mijało się z prawdą.
Klacz miała już coś odparować, gdy powietrze przeszyło dzikie wycie. Słońce chyliło się już ku horyzontowi,  a niepokojące dźwięki dochodziły z pobliskiego lasu. Postawiłem uszy, niepewnie nasłuchując.
- To wilki - wydukałem - Zbliżają się....
Byliśmy w patowej sytuacji. Poza terenami stada, zdani na łaskę dzikiej watahy wilków. Pogrzebałem kopytem w ziemi, rozglądając się dookoła.
- Co robimy? - spytałem, spoglądając na klacz.
- Uciekamy - zawyrokowała poważnie.
Puściliśmy się biegiem przed siebie, nierozważnie oddalając się od granic stada. Obejrzałem się za siebie, by ujrzeć rozjuszone pyski i czerwone oczy.
- To bez sensu - wydyszałem, ciężko oddychając i zatrzymałem się gwałtownie.
Tym samym wzbiłem tuman kurzu, a Havana zatrzymała się zaraz po mnie.
- Uciekaj! - krzyknąłem w jej stronę - Zatrzymam ich! - wydarłem się i zerwałem w stronę watahy.
Nim się spostrzegłem byłem już w śród kłów, pazurów i przekrwionych ślepi. Na nic się zdało moje kopanie i kłapanie szczękami. Ale tak na prawdę dopiero teraz czułem się lepiej. Widać dla mnie okres wojny nigdy się nie skończył, a w sercu zasiał to gorszące ziarno rozpaczy i chęci walki. Przez to straciłem ukochaną i tak naprawdę siebie.
Teraz to jednak straciło znaczenie, bo mnie ogarnęła błogość i ciemność, które ogarnęły każdą część mojego ciała. Nie wiem, czy wilki nadal pastwiły się nade mną, ale czułem ciepło i było mi dobrze. Przed oczyma przemykało mi całe życie, które mimo, że pechowe, nie było pozbawione radości. Przyjaciele, najbliżsi, Czekolada i Tamiza. To je skrzywdziłem najbardziej. Nie zasługuję na dalsze życie. Wilki widocznie też to wiedziały i postanowiły zabawić się w Boga, by ktoś tak potworny jak ja, nie mógł czynić więcej zła i łamać kolejnych serc.

Havano musisz mi wybaczyć. Przepraszam, tak bardzo przepraszam! Ale tu się rok szkolny zaczyna i ja nie mam już siły. Muszę skupić sie na nauce, bo trzecia gimnazjum to nie przelewki. Stres mnie zżera, a wolne minuty staram się poświęcić na edukację, choć cierpię przez to niezmiernie. Nic na to nie poradzę, więc odchodzę, zawodząc Cię tym samym, wybacz, ale ja już nie mogę.